Өглөө. Шартаж үхэхээ шахсан хоёр баагий.Дотроо засмаар байдаг, өлөн гэдэс өвчүүтэйгээ наалдах гэсэн байтал хөргөгчинд нь ганц годгор хиамнаас өөр зүйлгүй. Гэтэл арай сэргэлэн баагий нь ганц годгор хиамаа шүүрэн аван:
-Надад нэг мэргэн санаа төрлөө. Гаръя бааранд оръё гэсээр нөгөөхөө дагуулах гарав. Гараад хамгийн анх таарсан бааранд орж ууж, идэх юм захиалж дотроо засаад, ходоодоо ч дүүргээд авав. Тэгтэл сэргэлэн нь өмднийхөө дэлгүүрийг тайлснаа годгор хиамаа хийгээд:
-Алив, өвдөглөж суугаад энэ хиамыг хөхөөрэй гэх нь тэр. Нөгөөх нь мэдээж:
-Юу хуцаад байгаа новш вэ гэж анхандаа уурлав.
Сэргэлэн нь: -Хар мангар аа ууж идсэн юмныхаа төлбөрийг хийсэнгүй гэж
хэмх балбуулаад дараа нь жүүликт орох гээгүй л юм бол хөх гэв. Ингээд нөгөөх нь аргагүйн эрхэнд найзынхаа өмнө өвдөглөж суугаад дэлгүүрийнх нь засвар шургуулсан годгор хиамыг хөхөж эхлэх нь тэр. Тун удалгүй бармен нь нөгөө хоёрыг харснаа нүд орой дээрээ гарахаа шахаж:
-Аа муу өөдгүй балиар, заваан, лалар гомо нар одоохон эндээс зайлахгүй бол эхээс төрсөн газар руу чинь буцаагаад чихнэ шүү гэсэн утгатай аймаар үгээр заналхийлэн тооцоо хийх ёстойг нь мартан хөөх нь тэр. Мань хоёрт энэ л хэрэгтэй байсан болохоор үтэр түргэн арилаад өгөв. Энэ
мэтээр тэр хоёр тэр өдөртөө долоон баарыг мурьсны дараа хөхдөг нь:
-Хөөх, санаандгүй сохор зоос ч төлөлгүй сайхан уулаа. Нэлээд муудаж байна, өвдөгч өвдөөд эхэллээ одоо болих уу гэв.
Хариуд сэргэлэн нь: -Нээрээ хамаагүй даврах хэрэггүй. Больё. Тэгээд ч би гурав дахь баарнаас гарч яваад хиамаа гээчихсэн юм чинь гэх нь тэр.
No comments:
Post a Comment